Krotoszyński Ośrodek Kultury - kok.krotoszyn.pl

Podobnie jak malarstwo, fotografia ma zdolność angażowania, inspirowania, wzbudzania emocji u odbiorców. Sztuka fotografii jest nie tylko sposobem na uchwycenie rzeczywistości ale także na subiektywne spojrzenie fotografującego. To indywidualne uchwycenie, nowy sposób patrzenia na obiekt powoduje, że zdjęcie jest indywidualną ekspresją i zamienia fotografowanie w dzieło sztuki.

Władysław Tatarkiewicz

Zapraszamy na wystawę fotografii krotoszynianki Ewy Witek Tahbazian, która pokazana zostanie w salach Muzeum Regionalnego w Krotoszynie (parter). Wernisaż wystawy odbędzie się w piątek 14 czerwca 2024 r. o godz. 18:00 Organizatorami wystawy są: Muzeum Regionalne im. Hieronima Ławniczaka w Krotoszynie oraz Krotoszyński Ośrodek Kultury / Galeria Refektarz. Wystawę będzie można zwiedzać do połowy sierpnia br. Wstęp wolny!

Fotorelacja z wernisażu wystawy.

Fotografie pokazane na wystawie wykonywałam podczas moich pobytów w rodzinnym mieście od późnych lat 90. aż do jesieni 2023 roku. Fotografowałam smartfonem. Inspirowana zadziwieniem, ciekawością i zawsze wielkim sentymentem dla rodzinnego miasta i jego mieszkańców. Zdjęcia wykonywałam spontanicznie, bez przygotowania i „reżyserowania”. Prace powiększał i kadrował fotograf Pan Kamil Kasprzak.

Kiedy rozpoczęłam fotografowanie, nie myślałam o opublikowaniu zdjęć. Jako nie artysta zdjęcia wykonywałam dla siebie. Zbierałam wrażenia z ulicy. Fotografowałam osoby spotkane przypadkowo, które mnie zafascynowały, zadziwiły czy to wyglądem czy zachowaniem i nawiązywałam z nimi dialog, pytałam o zgodę. Cieszyła mnie każda pozytywna odpowiedź i zainteresowanie pytanych tym co robię. Fotografowałam domy, które podejrzewałam, że znikną za chwilę, tak powstało zdjęcie domu na Alejach Powstańców Wielkopolskich; odrestaurowaną architekturę miasta, która odzyskiwała swój dawny czar, jak np. willa rodziny dr dr Kolasińskich i inne z ulicy A. Mickiewicza. Niektóre osoby uśmiechem prowokowały mnie do chwycenia za kamerę np. ”Dziewczyna z Koźmińskiej 44”. Życie ulicy, spotykanych już nie codziennie ludzi wchłaniałam całym sercem i całą sobą. Ciekawość prowokowała mnie do uważnego patrzenia, notowania ciągłych zmian w mieście jak zrenaturalizowanie Rynku, terenów Błonia, odrestaurowanie kamienic na ul. Floriańskiej, Kaliskiej czy Alejach Powstańców Wielkopolskich, gmachu Biblioteki Miejskiej. Z przyjemnością spacerowałam po uporządkowanym i zadbanym parku wspominając nie raz codzienną drogę, dawno temu pokonywaną ze szkoły do domu, ba, nawet korzystałam z nowoczesnych leżaków nie mogąc oprzeć się urokowi zieleni i śpiewom ptaków. Po raz pierwszy zauważona obecność białego pawia spacerującego po alejkach parku wprawiła mnie w zachwyt i przerzuciła w odległy, miniony czas istnienia starych rezydencji. Nowe osiedla, nowe centra zakupowe, boiska i place zabaw tak samo mnie zachwycały. Fotografowanie traktowałam jako przyjemność i przygodę. Architektura miasta jakże ciągle mi bliska kryjąca do dziś wspomnienia i tajemnice z czasów szkolnej młodości a i znajomi i spokrewnieni mieszkańcy upewniają mnie jak ważna jest świadomość pochodzenia, tożsamość kształtowana w rodzinie, szkołach, w rodzinnym mieście. Dziś w XXI wieku kiedy bogacimy się o dodatkowe paszporty innych państw, żyjemy w okresie wędrówek i przemieszczania się narodów znaczenie swego własnego kraju, rodzinnych miast jest ogromne i przybiera nieustannie na znaczeniu.

W ciągu minionych 30 lat mój zbiór fotografii powiększył się, utworzyła się mała kolekcja o charakterze dokumentacji i uważałam, że szkoda ją pozostawić wyłącznie w szufladzie. Postanowiłam podzielić się swą wizją i emocjami miasta z publicznością Krotoszyna. Zakwitł pomysł ich wystawienia, który z entuzjazmem podjęła Beata Ulbrych, później pan Piotr Mikołajczyk, dyrektor Muzeum Regionalnego. Dziękuję i Beacie i Panu Piotrowi za umożliwienie i przygotowanie tej wystawy. Obecnym, dziękuję za przybycie, życzę wszystkim małych wzruszeń, doznań estetycznych i być może wywołania własnych wspomnień. Wiersz krotoszyńskiego poety Pana dr Józefa Zdunka pt. „wspomnienia” z tomu „Radości i smutki” aż ciśnie się na usta.

z przeszłości odległej

w której mgła niepamięci

niszczy wyrazistość

wspomnienia zostały

wspomnienia

z odległych lat to skarb

autorka o sobie

Jestem Krotoszynianką. W 1960 roku ze świadectwem maturalnym opuściłam rodzinne miasto dla Poznania. Podjęłam tam naukę na wydziale pedagogiki Studium Nauczycielskiego przy ul. Szamarzewskiego. Po otrzymaniu dyplomu w 1962 roku pracowałam trzy lata z dziećmi. Od roku 1965 rozpoczęłam studia na wydziale filozoficzno-historycznym, kierunku historii sztuki UAM. Po ich ukończeniu w 1970 roku pracowałam do roku 1972 w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.

W roku 1973 wyjechałam do Austrii. Po kursach języka niemieckiego dla cudzoziemców na Uniwersytecie w Grazu przyjęto mnie do pracy w Nowej Galerii (Neue Galerie) przy Landesmuseum w Grazu, zajmującej się sztuką nowoczesną i popierającą młode talenty krajowych i międzynarodowych artystów. Galeria organizowała m.in. sympozja pod tytułem ”Trigon”, w których brali udział artyści trzech państw: Austrii, Włoch i ówczesnej Jugosławii.

W roku 1976 rozpoczęłam podróżowanie: Kanada, Iran, ponownie Austria, a od roku 1981 osiedliłam się z mężem i dwiema córeczkami w Niemczech Zachodnich. W Hamburgu mieszkałam do roku 1987. Należałam tam do Stowarzyszenia Przyjaciół Halii Sztuki” (Freunde der Kunsthalle) i brałam udział w eventach przez stowarzyszenie organizowanych i licznych wykładach cenionych historyków sztuki. W roku 1987 zamieszkałam w Aichach koło Augsburga aż do roku 2014 angażując się w Aichachowskiej grupie artystów tzw. „Kunstkreis”. W Mühldorfie nad Innem czas 10 lat wykorzystałam na „powroty” do czasu minionego wspominając go w krótkich esejach i wspomnieniach wydrukowanych w Zeszytach Krotoszyńskich pt. ”Krotoszyn i Okolice” wydawanych przez Towarzystwo Miłośników i Badaczy Ziemii Krotoszyńskiej (w tomach XV, XVI, XVII i XVIII). Od kwietnia 2024 roku zamieszkałam w Garchingu nad rzeka Alz i poszukuję na nowo sama siebie.